Het is zaterdagochtend. Een echte maartse ochtend. Het zonnetje schijnt volop. De bovenste laag van het veld is lichtelijk bevroren. Dit zal langzaamaan veranderen. Uiteindelijk zijn de voorwaarden daar voor een heerlijke voetbalwedstrijd. Die tussen Gorredijk C3 en RWF C2 in de 4e klasse C-junioren. Kortom de ‘scheids’ kan fluiten voor het begin van de wedstrijd.
Een gelijkwaardige wedstrijd waarbij het spel op en neer gaat. In de beginfase heeft Gorredijk de bovenhand, later weer RWF en tot slot zijn beide teams aan elkaar gewaagd. De uitslag, 1-2 in het voordeel van de uitploeg. De kranten staan tegenwoordig vol met negatieve berichten over de rol van de scheidsrechter. Mishandeling, verkeerde beslissingen of discriminatie. Het is eigenlijk niet leuk om scheidsrechter te zijn. Toch? De zojuist beschreven wedstrijd is voor mij de reden om wél de fluit ter hand te nemen. Twee teams die leuk voetballen naar hun mogelijkheden. Waar het ene team meer gevaar heeft op de vleugels, heeft het andere team een sterk middenveld met balvaardige spelers met een goed inzicht. Er wordt wel wat gemopperd maar na een korte ingreep verdwijnt dat. Voetbalplezier, dat staat bij beide teams voorop. Dat zie je ook. Het zijn liefhebbers die naast dat ze natuurlijk willen winnen, ook leuk willen voetballen. Als scheidsrechter geniet ik daar van.
Soms zijn er momenten die een vermelding waard zijn. In de eerste helft had Gorredijk een penalty verdient. Ik was echter bezig met het feit of de bal wel of niet over de lijn was. Een handsbal was mij ontgaan. Het desbetreffende team appelleerde voor een strafschop maar ging daarna (heel knap!)verder met de wedstrijd. Een schoolvoorbeeld van sportief gedrag ontstond tijdens de rust. Eén van de spelers vroeg mij heel fatsoenlijk of het geen strafschop was. Ik heb mijn kant van het verhaal uitgelegd en dat werd geaccepteerd. Zo hoort het. Een blauwe kaart. En die kaart had nog een keer uitgedeeld kunnen worden. Een van de middenvelders was een geboren leider. Hij moedigde zijn team aan. Corrigeerde waar het nodig was. Voetbalde zelf ontzettend goed. Alles wat uit de mond van deze speler kwam had een positieve lading. Hij was zeker fanatiek maar wist ook wat zijn team nodig had. Heerlijk. Hier kunnen veel mensen een voorbeeld aan nemen. Ik zal eerlijk toegeven dat ik het niet kan als voetballer.
Juist die situaties, en er waren nog wel meer, maken het mooi om scheidsrechter te zijn. Je geeft leiding en probeert de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Dat kun je niet alleen. Gelukkig zijn er elke wedstrijd spelers die je daar bij willen helpen. Vaak onbewust doen ze dat. Zolang die spelers bestaan, is het een genot om scheidsrechter te zijn. Hopelijk komt de nadruk te liggen op bovenstaande ‘incidenten’ en verdwijnt het negatieve aspect van voetbal naar de achtergrond. Want voetbal kan zo mooi zijn.
Alex de Jonge
Scheidsrechter
